To gościnny wpis autorstwa dr Beaty Królickiej, członkini zespołu ECLAS Europa Centralna przy Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.
W październiku przedstawiciele pięciu globalnych ośrodków ECLAS spotkali się w Singapurze, goszczeni przez Singapore Bible College. Oprócz planowania działań na kolejne dwa lata rozmowy koncentrowały się na naszym kluczowym pytaniu badawczym: „W jaki sposób kontekst stwarza wyzwania i możliwości dla kształtowania chrześcijańskiego przywództwa w epoce nauki?”. Na tym tle miałam okazję uczestniczyć w spotkaniu jako członkini zespołu ECLAS Europa Centralna.
Kilka dni spędzonych w Singapurze z koleżankami i kolegami z pięciu zespołów hubów okazało się doświadczeniem, które nie tylko zmieniło rytm projektu, ale również pogłębiło moje rozumienie jego celu. Miałam przyjemność podróżować z ks. prof. Piotrem Roszakiem, współdyrektorem ECLAS Europa Centralna, oraz ks. dr. Tomaszem Huzarkiem, rektorem Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie.
Choć wszystkie huby współpracują online od miesięcy, to spotkanie dało coś, czego wirtualne rozmowy rzadko zapewniają: możliwość obserwacji dynamiki grupy, tego, jak różne kultury badawcze wchodzą ze sobą w interakcje, oraz uczestnictwo w rozmowach, które na ekranie zwykle nie osiągają takiej głębokości.
Od samego początku wydarzenie było zaplanowane tak, by podsumować dotychczasowe postępy sieci i nakreślić działania na kolejne lata. Znaczną część programu poświęcono omówieniu prac wykonanych w poszczególnych hubach. Równie ważnym elementem było ostateczne dopracowanie kwestionariusza do ilościowej fazy projektu. Pracowaliśmy też nad wstępną agendą konferencji w Durham we wrześniu 2026 roku oraz zastanawialiśmy się, jak zapewnić trwałość naszej współpracy po 2027 roku.
Dyskusje były intensywne, momentami wymagające, lecz zawsze przebiegały w atmosferze współpracy. Różnorodność sieci — obejmującej kilka krajów i trzy kontynenty — okazała się atutem, a nie przeszkodą. Każdy hub wniósł swoje kulturowe, społeczne i religijne perspektywy.
Jako socjolożkę ta różnorodność szczególnie mnie uderzyła. Zmuszała nas do wypowiedzenia na głos założeń, które w innych okolicznościach pozostałyby domyślne. W praktyce oznaczało to przeformułowywanie pytań, negocjowanie terminologii i dbanie o to, by narzędzia badawcze były znaczące w różnych kontekstach. Oznaczało to również uznanie, jak wiele zyskujemy dzięki perspektywom, które pojawiają się właśnie dlatego, że nasze otoczenia tak bardzo się różnią.
Znaczenie miało też samo miejsce spotkania. Gościnność naszych gospodarzy stworzyła atmosferę pracy, która była jednocześnie dobrze zorganizowana i naprawdę swobodna. Singapurski krajobraz — połączenie tropikalnej zieleni i efektownej architektury — stanowił przestrzeń sprzyjającą refleksji i ułatwiał wyjście poza rutyny typowe dla akademickiej współpracy.
Poza programem formalnym spotkanie umożliwiło poznanie ludzi stojących za ekranami: ich motywacji, środowisk instytucjonalnych oraz wyzwań, z jakimi mierzą się lokalnie. Szczególnie poruszający był czas wspólnej modlitwy, prowadzonej przez przedstawicieli każdego hubu w ich własnych tradycjach religijnych. Praktyki te nie tylko budowały poczucie wspólnoty: uwydatniały sam rdzeń projektu, w którym badania naukowe spotykają się z żywą wiarą. W tym kontekście stawało się jasne, że nasza praca to nie tylko przedsięwzięcie analityczne, ale również ponadnarodowa refleksja nad przecięciem religii, społeczeństwa i wiedzy eksperckiej.
Z perspektywy osobistej spotkanie okazało się zarówno intelektualnie inspirujące, jak i nieoczekiwanie dodające energii. Zrozumienie, jak poszczególne wątki projektu łączą się ze sobą — i jak każdy hub współtworzy całościowy obraz — wzmocniło moje poczucie kierunku i uściśliło, gdzie mój wkład może być najbardziej wartościowy.
Wróciłam z Singapuru z nową wdzięcznością dla całej sieci oraz silniejszym przekonaniem, że czas inwestowany w budowanie tych partnerstw przynosi realną wartość akademicką. Spotkanie potwierdziło znaczenie współpracy ponad dystansem, różnicami i granicami dyscyplin.
Jestem szczególnie wdzięczna ks. dr. Samuelowi Lawowi za ciepłe i profesjonalne przyjęcie oraz ks. prof. Davidowi Wilkinsonowi, którego przywództwo nadaje projektowi jasny i stabilny kierunek.
